Pffff. Ben jij het ook zo zat?
Ben je ook zo moe van al dat aanpassen? Je hebt nog geen plan gemaakt, of je moet het omgooien. Een avondje uit gaat niet. Een feestje thuis gaat niet. De kerstborrels, -lunches en diners gaan niet…
Bleeeeehhhh.
Vorig jaar waren we nog vol goede moed om er tóch iets van te maken. Dit jaar zijn we vooral gewoon móe, volgens mij. Coronamoe, thuiswerkbeu, schermtijdziek …
We zijn zo toe aan ‘gewoon’. Althans, aan wat we voor Corona gewoon noemden. Maar zelfs gewoon is niet meer wat het geweest is.
Het vraagt veel van ons, dat virus en het daarmee gepaard gaande controleverlies. Geduld, aanpassingsvermogen, flexibiliteit en loslaten… we zijn er ware levenskunstenaars van geworden. Maar ook doodmoe en een tikje chagrijnig.
En dat is oké.
Niemand vraagt je om altijd maar vrolijk en vol goede moed de schouders eronder te zetten. God ook niet. Hooguit jijzelf misschien…
Je mag er moe en chagrijnig van zijn. Hoe denk je dat Jozef en Maria zich voelden na een dagenlange tocht? Maria uitgeput, want hoogzwanger, en Jozef geërgerd, want zoals velen van u weten, zijn de ongemakken van een zwangerschap per definitie de schuld van de man. Overal de deur gewezen, want geen QR-code, meer dan vier bezoekers, aankomst na 17 uur, u kent het wel. Dus dan maar ergens onder een afdak gaan zitten, waar normaal dieren de nacht doorbrachten. Gelukkig dat toen niemand iets riep als ‘houd moed’ of ‘kop op’. Ik vermoed dat dat niet zo lekker zou vallen…
Maar wat bleek: midden in de ellende, kan de essentie van je bestaan oplichten. Kun je merken waar het werkelijk om gaat in je leven.
Want toen het kindje eenmaal geboren was en Jozef en Maria de hulpeloosheid en kwetsbaarheid van het kindje zagen, toen veranderde er iets. Ineens wisten ze: hier gaat het om! Dit is het doel van het bestaan.
Dus wees niet bang om (af en toe) je vermoeidheid en chagrijn te laten zien. God heeft er geen problemen mee. Juist middenin de vermoeidheid, ergernis en het ongemak liet hij het kerstkind geboren worden. Niet als ‘thumbs up’, niet vol wijze woorden of betweterige levenslessen, maar als liefdevolle nabijheid, midden in het vermoeiende bestaan.
Dus toch: goede kerstdagen en een veilige jaarwisseling gewenst.
Zegen, vrede en alle goeds!
en: hopelijk wordt het volgend jaar weer ‘normaal’ en zien we elkaar op een training, live, ten voeten uit, inclusief evt ochtendhumeur.
