En dan zit je ineens zonder inspiratie.
De dingen waar je altijd zo enthousiast van wordt, lijken hun glans te hebben verloren,
wat je leuk vindt, is sleur geworden,
de richting die je uitging is veranderd in een mistige wolk.
Ik had het weer, de afgelopen weken.
Het was niet voor het eerst, ik ben er inmiddels redelijk mee vertrouwd: mijn woestijnervaring.
Hij komt altijd onverwacht en ook zelden gelegen.
Ik herken hem, en heet hem met een dubbel gevoel welkom, als een vriend die langskomt als je net weg wilt.
In de bijbel zijn er veel verhalen over ‘woestijntijden’. De woestijn is die droge plaats, waar je je terug trekt als je de wereld zat bent, en jezelf even kwijt. Het volk van God is decennialang onderweg door de woestijn, voordat ze er klaar voor zijn om het beloofde land binnen te trekken. Telkens weer vergeten ze op wie ze mogen vertrouwen en hoe ze met elkaar om moeten gaan. Jezus heeft een woestijntijd voordat hij aan zijn openbare optreden begint. In de woestijn wordt hij teruggeworpen op zichzelf, uitgedaagd, getreiterd zelfs. Maar daar ontdekt hij ook wie hij is en waar hij voor staat.
Het is een lastige tijd, die woestijntijd. Er komt niks uit je handen, of in ieder geval, niks waar je zelf enthousiast van wordt. Alles gaat ‘op karakter’ en de Geest waait zelfs niet tegen.
Maar na verloop van tijd (veertig dagen, zegt de bijbel in symbooltaal) gaat het over. Dan heb je jezelf weer terug gevonden, weet je weer waar je bron ligt. Dan kun je met hernieuwde inspiratie en frisse moed weer verder in het leven. Je woestijn verandert in een bloeiende oase.
Tot het zover is, kun je weinig anders doen, dan het uithouden in de woestijn.
Wat een geluk dat we de verhalen kennen van andere mensen die deze ervaring hebben, mensen in de bijbel en mensen in ons dagelijks leven.
En wat een geluk dat we steeds, langzaam maar zeker, die woestijn zien gaan bloeien.
Zodat we kunnen uithouden en uitzien tegelijk.
Maar pfff….
het duurde wel even voor deze blog er was.
