Het jaar 2018 draait alweer volop. Daarmee zitten we nota bene bijna op een vijfde van de 21e eeuw! In een postchristelijke cultuur waarin de kerk zoals die ooit was in een paar decennia in de marge beland is. Buiten oude kerkmuren trekken pioniers in deze nieuwe tijd het vrije veld in. Luisterend naar verhalen van mensen, tastend naar sporen van het heilige. In hun handen een bundel teksten van oud-Israël. Profetische springstof van hoop, poëzie van verlangen, ervaringen met die meetrek-God. En dat overweldigende liefdesvuur in het getuigenis van Jezus. Waar mensen ervaring delen en laten verweven met dit vuur ontstaan her en daar aarzelend nieuwe gemeenschappen. De kerk van morgen? We weten het niet.
Ik merk in theologenland soms de neiging om nieuwe ritselingen op weg naar morgen te willen duiden in theologische kaders van gisteren. Een pioniersplek heet dan evangelisch, orthodox, liberaal, groen, geel of paars. Allemaal begrijpelijk, maar is het ook wenselijk? Met klassieke theologische zuilen zullen de nieuwe gemeenschappen toch weinig meer te maken hebben. Zullen we op al die mooie studiedagen die dit jaar op de agenda staan het gesprek hierover eens openen?
Lex Boot – pionierspastor
Foto: www.istockphoto.com