Maria en Jozef zijn pioniers bij uitstek. Ze hebben hun vertrouwde plaats verlaten en zijn op weg gegaan naar onbekende oorden. Hun (t)huis hebben ze achter zich gelaten. Jawel, het zal er best nog zijn, als ze terug komen, maar dan zullen zíj veranderd zijn.
Ze weten dus niet of ze ooit nog terug kunnen naar hun oude leven.
Ze weten ook niet of en hoe ze gaan passen in Bethlehem.
Maar ze zullen wel moeten, want Maria draagt een mooie boodschap met zich mee. Zij zal een bijzonder kind baren.
Zwanger van een goede boodschap voor de wereld, zijn Jozef en Maria op weg naar Bethlehem.
Het is de beginfase van het pionieren:
je weet niet zo goed wat je gaat doen, maar je móet, omdat je iets te delen hebt. Omdat je ‘zwanger’ bent van goed nieuws voor de mensen.
En het lastige: als je een keer bent begonnen met bedenken dat je dat elders gaat brengen dan in je eigen vertrouwde geloofsgemeenschap, dan weet je al: ‘het wordt nooit meer zoals het was’. Je laat iets achter je, terwijl je nog niks nieuws hebt.
Zwanger van dat bijzondere kind, zijn Jozef en Maria op weg. Onderweg kloppen ze aan bij allerlei overnachtingsplaatsen, maar er is geen plaats voor hen.
Al het bestaande geeft niet thuis, al het voor de hand liggende past je niet. Je kúnt niet anders dan op een onverwachte plaats te gaan kijken.
Het is de ‘luisterfase’ van de pioniersreis. Je denkt dat je weet wat je gaat horen, je denkt dat je weet waar jij je boodschap kunt gaan brengen. Maar telkens slaat de deur dicht in je gezicht.
Totdat je ineens toch iets vindt. Niet iets dat je had verwacht, niet iets dat je voorkeur heeft, maar een plaats waar jouw goede nieuws bodem vindt.
In een nachtverblijf voor dieren vonden ze hun schuilplaats voor de nacht. Hier konden ze rusten. Nee, thuis voelde het niet, maar hier konden ze wel een begin maken met hun nieuwe leven. Hier kon het goede nieuws ter wereld komen.
