De Vlaamse schrijfster Griet op de Beeck deed onlangs in DWDD de heftige onthulling dat ze in haar jeugd misbruikt is door haar vader. We zagen haar catchy voor de camera’s met die typerende glossy stilering, krachtig en immer welbespraakt. Maar we zagen ook een kwetsbare en verdrietige vrouw. Gaandeweg richting het kantelpunt in haar verhaal ontglipte haar de houvast en waren we een paar momenten getuigen van een ontroerende ontregeling. Juist die combinatie van schoonheid, kracht én kwetsbaarheid raakte me diep.
We kennen de glansverhalen van onze pioniersbeweging. De mediagenieke plekken van sprankelende flow en gelikte folders. Prachtig en zo moet het ook, maar maak elkaar niets wijs. Ik ontmoet pioniers die in weerbarstige processen vermalen worden, die pijn opliepen en zich moe en mat en soms herderloos voelen. Pioniers als mensen van vlees en bloed met rugzakken vol ervaring van glorie én misere. Een klein begin van heling, van compassie en warmte kan zich verspreiden waar naast het delen van successen een veilige luisterplek wordt geboden voor keerzijde-verhalen. Waar zonder oordeel iets gedeeld kan worden over je gebroken dromen, rafelranden en butsen. De ver-facebook-te samenleving hunkert naar zulke plekken. Blijf in je pioniersteam oefenen in kwetsbaarheid naar elkaar. Om ruimte te scheppen voor elk kostbaar kwetsbaar mens dat als verhaal van God op onze weg komt.
Lex Boot – pionierspastor