Kennelijk zijn het belangrijke woorden in deze tijd: intelligent (je weet wel, van de lockdown) en controle.
Ik vind het verbazend dat er zo op die dingen gehamerd wordt. Alsof het goed komt als we ons intelligent gedragen, en controle hebben. Maar controle hebben we nog lang niet, en intelligentie is ook niet alles.
Mensen zijn bang of boos of geïrriteerd door het virus. Al dat thuiswerken leidt tot depressies en burn out bij wie daar gevoelig voor is. De terughoudendheid in sociale contacten leidt tot eenzaamheid en huidhonger. En over het algemeen worden we zo langzamerhand behoorlijk onzeker. Bij de één uit zich dat in voorzichtigheid, bij de ander in roekeloosheid. De een reageert door strikter te zijn dan het RIVM adviseert, de ander probeert de wereld te overtuigen van de onschuld van het virus of preekt over het complot dat er omheen kan zijn gebouwd.
Zoveel mensen, zoveel meningen. We leven in een vrij Nederland tenslotte. Maar wat dan in ieder geval níet helpt, zijn abstracte begrippen als intelligentie of controle.
Wie bang is en in de war, wil geen theorie of wijze raad, maar iemand die meeloopt door het donker. Iemand die niet gaat preken of voorrekenen, maar iemand die luistert, die er is. En die wil delen vanuit het hart.
Want ook de lastige kanten mogen gedeeld worden, naast alle succesverhalen, kansen en briljante ideeën. We mogen best even stil staan bij wat het leven zwaar maakt, bij wat mislukt, bij wat niet leuk is. Dat hoeven geen drama’s te zijn, maar het hoort óók bij het leven. Altijd, maar zeker ook in deze Coronatijd.
Dus, lieve pioniers, dominees, begeleiders, landelijk team: hoe gáát het met jullie?
Ikzelf merk dat ik er een beetje somber van word, dat alles wéér minder wordt en nóg langer duurt. Ik mis de vanzelfsprekendheid in mijn leven, ik mis de vrijheid en spontaniteit, maar ik mis vooral de kleine aanrakingen, de gefluisterde woorden, de bemoedigende hand op de arm, de pesterige duw en de ferme handdruk.
Ik zie ook hoe mensen blijven opveren en opnieuw proberen, ánders doen. Dat vind ik knap en het bemoedigt me. Op andere momenten maakt het me vooral onrustig. Omdat ik denk dat ik dan dus óók… terwijl de energie soms ook even op is en de creativiteit wat achterblijft. Ach, je zult het wel herkennen.
Het gaat dus goed met me, ik ben gezond, en red me best. Maar soms ook even niet. En ook dat mag er zijn (vind ik, soms, als ik eerlijk ben, en niet alleen bij anderen maar ook bij mij).
Ik lees graag hoe het met jullie gaat, in deze rare tijd.
