Tijdens het zappen kwam ik langs livebeelden van kunstrijden in Pyeongchang. Niet direct mijn sport maar ik bleef gefascineerd kijken. Hoe leer je zoiets? Kijk toch, dat Canadese ijsdanspaar. Razendknap samenspel! Lenige mooie mensen die met zoevende souplesse hun figuren op het ijs trekken. Wie in deze sport de ander niet vertrouwd gaat onderuit. Onherroepelijk. In dit samenspel komt het aan op toevertrouwen aan elkaar. Waar de een maar een halve centimeter uit de pas raakt moet de ander dat opvangen. Het paar dat ik zag heeft waarschijnlijk honderd keer geoefend en het zal vaak fout gegaan zijn.
Pioniers kunnen niet honderd keer oefenen. Het hoort bij pionieren om je gewoon op glad ijs te begeven. Met een plan dat gaandeweg toch altijd weer anders blijkt te lopen. Soms loopt het helemaal niet vloeiend, je schuurt je aan elkaar, je valt. Of er schiet een bandje los. Het is spannend om als team op elkaar ingespeeld te blijven. Net zoals in Pyeongchang vraagt dat vertrouwen. Daarvoor is aandacht nodig, voor gevoelens, gedachten en intenties. Dan hoeft het spel er esthetisch niet zo schoon en gelikt uit te zien, maar het zal warmte bieden aan mensen die op onze weg komen. De Geest lokt ons het gladde ijs op. Soms stuntelen we, en het ijs kan kraken. Maar we zakken er niet door.
Lex Boot – pionierspastor