Marathon Rotterdam 2018. Door familieomstandigheden heb ik belabberd getraind maar ik sta aan de start. De stad van mijn vader is dit weekend altijd een feest. ‘You never walk alone’ schalt Lee Towers door de luidsprekers. Op deze plek waar duizend stemmen ons omringen zal ook niemand ooit die indruk krijgen. In de marathonkerkdienst op zaterdagavond zijn christenatleten aangemoedigd om tijdens de wedstrijd iets te delen van de hoop die in hen is. Ik ben benieuwd hoe dat vandaag gaat uitpakken. Burgemeester Aboutaleb laat het startschot knallen. We pakken het asfalt van de Erasmusbrug en de eerste chaotische zenuwkilometers volgen. We zijn al zo’n knappe 10 kilometer verder voor er een mooi deinende cadans over de bewegende menigte komt. In zo’n rustige flow kunnen de betere gesprekken beginnen. Over de sport, de beoogde tijd en de pijnen. Als je zo’n ontmoeting aandacht geeft kan het onverwacht dieper gaan. Een knaap naast me golft er overheen en zegt dat hij vandaag helemaal z’n dag heeft. Gisteren zo lekker muziek gedraaid in de club, dat geeft hem energy. Wat ik doe voor de kost. Ik zeg dat ik dominee ben. ‘Ah, Domino Pizza, cool, met zo’n scooter?’ Ik vertel hem dat mijn agenda er toch wat anders uitziet. ‘Cool!’ Hij weet niet of God bestaat, is ooit eens met een vriendin in een pinkstergemeente geweest, probeerde daar te bidden op aandrang van de voorganger, maar er was no connection. Ik schiet in de lach. ‘Had je wel de goede plug-in? -meestal lukt zoiets namelijk niet in een keer’. Ik raad hem aan eens te proberen om eerst helemaal stil te vallen. ‘Ah, goed idee man, stilte, ben ik niet zo goed in’. Bij kilometer 18 moet ik tempo minderen maar DJ-energy gaat nog als een speer. ‘Succes man!’ Rond de 30 besluit ik uit de wedstrijd te stappen. Ik heb geen goede focus vandaag, voel me verdrietig en boos en mijn lijf doet het niet. No connection. Maar ik heb hopelijk wel iets van hoop doorgegeven.
Lex Boot – pionierspastor
Foto: www.shutterstock.com