Circa acht pioniersplekken zijn gestopt of zullen binnenkort stoppen. Van zes pioniersteams sprak ik de afgelopen weken de voortrekker. Bijzonder om te zien hoe open zij delen wat er niet goed is gegaan, omdat ze hopen dat we daarvan leren. Tegelijk spelen er toch ook gevoelens van falen en schaamte. Richting de zendende gemeente en soms ook richting God. Dat doet me pijn. Omdat ik proef hoeveel mensen gegeven hebben voor de pioniersplek. En toch is het niet gelukt. De teleurstelling is dan heel begrijpelijk. We willen er veel aan doen om te voorkomen dat schuld en schaamte de overhand hebben. Want mensen zijn ontzettend moedig geweest om überhaupt aan het avontuur van pionieren te beginnen. En juist ook van zaken die niet lukken kan veel geleerd worden. Daarom luisteren we graag en goed naar het verhaal van deze pioniers. En we delen hun ervaringen weer.
Door de gesprekken realiseerde ik me des te meer hoe belangrijk het is om als pioniers onder elkaar ook de moeilijke dingen te delen. We werken eraan dat de leergemeenschap daarvoor een veilige plek mag zijn. Ook als er gedoe in het team is, als er niemand op een activiteit afkomt, als het eigen geloof lijdt onder het pionieren of als de relatie met de zendende gemeente pijn geeft. Dat mag gedeeld worden, bijvoorbeeld tijdens pionierstrainingen, op Facebook, met de pionierspastor of in het contact met de pionierbegeleider. Ik wil jullie van harte aanmoedigen om naast het goede nieuws, ook het geploeter met elkaar te delen. Om van te leren, om elkaar te steunen en om ons geploeter samen in gebed te brengen.
Martijn Vellekoop