Allemensen, wat kan ik me daar toch aan storen. Collectieve verontwaardiging, vingerwijzen, (schijn)heiligheid en kortzichtigheid.
Grrrrr….
Vooral op social media gebeurt het veel. Voor sommige mensen lijkt het een hobby te zijn geworden: lekker mopperen.
En omdat het weer er nou eenmaal niks aan kan doen, dat het is wat het is, en omdat gewone mensen weinig aandacht opleveren, wordt er vooral lekker veel op openbare figuren gemopperd. Het koningshuis is een dankbaar onderwerp: die geven ‘onze belastingcenten’ uit.
De overheid: denk aan de commotie rond de zoon van Femke Halsema die gewoon een puberfout maakte en daarvoor bijna gelyncht werd.
Leraren zijn ook leuk, net als dominees: die moeten perfect leven, want anders is er altijd wel iemand die iets ‘niet vindt kunnen’.
Collectieve verontwaardiging, zonder al teveel kennis van de situatie, uitgaande van een eenzijdig beeld van de werkelijkheid. Ik kan er slecht tegen.
Natuurlijk maakt iedereen fouten, ook dominees, leraren, (kinderen van) kamerleden en het koningshuis. Maar is het nodig om daar als een stel overijverige profeten over te gaan posten? Wat denken we daarmee te bereiken?
Hoe ga jij daarmee om als pionier? Jij bent ook een voorbeeldfiguur!
Heb je het wel eens meegemaakt dat er over jou gesproken werd?
Heb je zélf wel eens de neiging gehad om verontwaardigd over iets te posten? Want dat herken ik natuurlijk óók. Verontwaardiging over dingen die gebeuren, ergernis, onbegrip… Dat wil je delen met anderen.
Maar volgens mij is het christelijker om dat níet te doen en het te delen met de mensen die het betreft. En dan niet veroordelend, maar vanuit liefde. Vragend, aftastend, voorzichtig. Zodat de ander overeind blijft staan, een antwoord kan geven en evt. zélf tot een eigen (nieuw) inzicht kan komen. Dat kan alleen in een goede relatie. Als je elkaar kent dus, als broeders en zusters onderling. Dat hoeft niet in het openbaar, dat kan volgens mij per definitie niet op social media.
Zo, ik ben het kwijt. Lekker in het openbaar.
Can I get some likes?
